Başkalarının Eksikliklerine Merhametle Yaklaşmak

Annemde bazı eksiklikler veya onun Fa’ya uymadığını gördüğümde, hep onun eksikliklerini gösterir ve o durumla ilgili kendi düşüncelerimi söylerdim. Bu şekilde uyarı yapmama rağmen, uyarılarım annemin tepkisine yol açıyordu, hatta bazen bunun gibi şeyler söylüyordu: “Senin beni kontrol etmene ihtiyacım yok. Kendin uygulamanı iyi yap.” Bu tür şeyler aramızda bir duvar oluşturuyordu. İlk başlarda ben bu sorunun nedenini hep dışarıda arıyordum ve annemin eleştiriyi kabul etmeyen ve hiçbir şeye sakin bakmayan uygulayıcılar kategorisine ait olduğunu düşünürdüm.

Aradan zaman geçmesiyle, annem benim bir eksikliğimi gösterdi. O anda kendimi rahatsız hissettim ve onun söylediklerini kabul etmek istemedim. Daha sonra kendi içime bakmaya başladım.

Shifu ‘Daha İleri Yükselmeler İçin Esaslar’ içindeki “Berrak Zihinlilik” jingwen’inde şöyle söylüyor:

"Emirler asla başaramazken, çalışırken sesinizin tonu, iyi kalpliliğiniz ve muhakemeniz, bir kişinin kalbini değiştirebilir. Ben sıklıkla derim ki, bir kişinin tüm istediği sadece karşıdakilerin iyiliği ise ve bu en ufak bir kişisel motivasyon ve kişisel algılayış taşımıyorsa, söyledikleri dinleyeni gözyaşlarına boğar.”

Ben çok asabi olduğumu anladım. Nasıl annemin yüzüne direk olarak saygısızlığımı sergileyebildim? Bu şekilde davranarak günah işlemiyor muyum ve bunun sonucu De’larımı (erdem) kaybetmiyor muyum? Annem, kızı olarak benim onu dinlemem gerektiğini düşünüyordu. Fakat onun emrivaki ses tonunu duyduğum anda onun eleştirisini kabul etmek istemedim. İçimden rahatsız hissettim ve bu durum benim sakin bir şekilde eleştirileri kabul etmeyi bilmediğimi gösteriyordu. Ben sürekli olarak, annemin Fa prensiplerini kılavuz edinerek kendisini geliştirmesi için fırsat vermeye çalışıyordum ve ona yardım etmek istiyordum.

Aslında bu çok derin bir şekilde saklanmış bir duygu olmasına rağmen benim zihniyetimi ve başkalarını değiştirme isteğimi açığa çıkartmaktaydı. Başkalarının söyledikleri veya hareketleri benim fikirlerime uymadığında, ben bunların Fa standartlarına uymadığını ima ederek onlara tepki veriyordum, bencildim ve eleştirilerim merhametimden kaynaklanmıyordu ve başkaları için yapmıyordum. Fiilen ben kendi takıntılarımdan kurtulmak yerine onları gizlemeye çalışıyordum. Benim içinde “Konuşma ses tonum, işbirliğinde merhametli kalbim artı prensipler” bunlar yoktu ve ayrıca “başkalarını gözleri yaşaracak kadar etkilemek” gibi şeyi hele hiç yapamıyordum.

O halde biz nasıl diğer uygulayıcılara merhametli bir şekilde eksikliklerini gösterebiliriz ve anlaşmazlıkları önleyebiliriz? Ben her şeyden önce başkalarını eleştirmememiz, suçlamamamız veya fazlasıyla gereksiz yorumlar yapmamamız gerektiğini düşünüyorum. Her şeyden daha da önemli olanı kendi içimize bakmak ve söyleyeceğimiz şeylerin Fa’ya uyup uymadığından emin olmak zorundayız. Durumu değerlendirmek için kendi anlayışımızı kullanmamalı, duruma farklı bakış açılarından bakmak ve sonrasında neyin yanlış neyin doğru olduğunu değerlendirmek için Fa’yı bir standart olarak kullanmalıyız. Ve en sonunda başkalarının eksikliklerine bencillik beslemeden ve tamamıyla merhametli bir şekilde yorum yapabiliriz.

Eğer biz bu yöntemi kullanırsak diğerleri bizim söylediklerimizi kabul edebilirler. Eğer onlar hiçbir şekilde tavsiyelerimizi kabul etmiyorlarsa hatta reddediyorlarsa, biz onları acele etmemeleri veya bir şeyleri atlanmamaları için uyarabiliriz. Eğer biz bu şekilde mantıklı hareket edemezsek o halde kötülük bu eksikliğimizi kendi çıkarına kullanabilir.

Biz uygulayıcılara düşünmeleri ve kendi içine bakabilmeleri için biraz zaman ve hareketlerinde özgürlük tanımalıyız. Zamanla onlar da işin gerçek tarafını anlayacaklar ve Fa’ya uymayan şeyleri gidereceklerdir, tabii onlar gerçek uygulayıcılar ise bu şekilde olacaktır. Kendi içimize bakma hiçbirimize zarar vermez ve sonunda güçlü bir Tek Beden oluşturabiliriz.

Çince metin: http://minghui.ca/mh/articles/2010/5/8/223127.html
İngilizce metin: http://www.clearwisdom.net/html/articles/2010/5/29/117471.html