Çince Terim ve Simgeler: Mevsimler (四時 - Si-shi / sı-şı)

Çinliler de, bizim gibi, yılı dört mevsime ayırırlar; ancak Ortaçağ'da bir dönem, mevsim sayısı, beş renk, beş varoluş durumu (elementler) ve beş adet olan tüm diğer nesne ve olaylarla eşleştirmek için yıl beş mevsime bölünmüştü. Bu beşinci mevsim, yaz sonu ve sonbahar başlangıcı arasında, daha kısa bir mevsimdi.

Eski Çin takviminde yıl, kış gündönümünden sonraki ikinci ayda başlardı. Çok eski zamanlarda, ilk veya üçüncü yeni ay bazen yeni yılın başlangıcı olarak kabul edilmişti. Bizde, Batı'da mevsim, o mevsimin gündönümü veya ekinoksundan hemen sonra başlar, ancak Çin'de iki ay kadar süren bir ara vardır. Örneğin erik ağacının 'kışın çiçek açtığı'nı okuduğumuzda Çinliler için kışın Nisan hatta Mayıs'ta sona erdiğini hatırlamalıyız.

Yue-ling antlaşması (Aylar için Kurallar), aylar ve karşılıklarını sıralar: yeniden ortaya çıkan hayvanlar, ekilmesi gereken veya o ayda çiçek açan bitkiler, yapacağı iş için uygun bir gün seçerken, çiftçinin görmesi gereken yıldızlar ve imparatorun sarayında düzenlenmesi gereken merasimler belirlenmiştir. Gerekenler de ayrıntılı olarak belirtilmiştir: merasim müziği, beş tondan biri olmalı; mevsim bahar ise, bahar rengi olan yeşil giysiler giyilmeli, vb. Ölüm cezaları bile, ölümün rengi beyaz olduğundan, sadece sonbaharda gerçekleştirilirdi.

Bir resimde tasvir edilen çiçekler, mevsimi tanımlar: böylece, erik ağacı çiçekleri, kışı; şakayık, ilkbaharı; lotus, yazı ve krizantem, sonbaharı simgelerdi.

Çin'de gül, Batı'daki kadar önem taşımasa bile, en azından ülkenin güneyinde, tüm yıl boyunca çiçek verdiği için bütün mevsimlere ait bir çiçek olarak kabul edilir.

Avrupa'da olduğu gibi, insan hayatı dört mevsime benzetilir: 15 yaşına kadar hayatımızın ilkbaharı, 16'dan 29'a yazı, 30'dan 39'a sonbaharı, 40'tan 50'ye hatta 60'a kadar kışı yaşanır. İlginçtir ki, Çinliler insan hayatını cenin rahme düştüğü andan itibaren hesaplarlar, yani yeni doğan bir bebek bir yaşındadır.