Uygulayıcının Merhametli Düşünceleri Karşısındakilerin Asabi Düşüncelerini Değiştirir

Benim aramızda bir yaş fark bulunan bir uygulayıcı arkadaşım var. Yaklaşık aynı yaşlarda olduğumuzdan dolayı çok iyi anlaşıyoruz, çoğu konuları paylaşabiliyoruz ve en önemlisi çok sık olarak tecrübelerimizi paylaşıyoruz ve bu durum da “yakın” arkadaş olmamızın ana sebeplerinden biri. İş yerlerimiz de çok yakın. Bazen uygulama konusunda o “gevşediğinde” ben ona yardım ediyorum, ben “gevşediğimde” ise o bana yardım ediyor. Yakın bir zamanda, bir uygulayıcının merhametli düşüncelerinin karşısındakilerin asabi düşüncelerini iyiye değiştirmesini kendimde yaşadım. Bu tecrübemle, tüm uygulayıcıların uygulamalarında daha da çabalı olmalarını ve her bir düşüncelerini “kontrol” altında ve merhametli tutmalarını umut ederek herkesle paylaşmak istiyorum.

Birkaç gündür evdeki xinxing sınavını geçemiyordum, bu yüzden xinxing’inim düşmüştü. Yaşadıklarımı bu uygulayıcı arkadaşımla telefonda paylaştım, o beni içinde bulunduğum duruma yardım etmesi için Fa çalışmak ve tecrübe paylaşmak için evine davet etti. İş çıkışı buluştuk, Çin lokantasında akşam yemeği yedik ve o sırada tecrübelerimizi paylaştık, Fa’ya göre düşünmem ve sakin olmamda konusunda tavsiyelerde bulundu. Doğrudan onun evine gittik. Evine geldiğimizde ev biraz kalabalıktı ve Fa çalışmamız için fırsat yoktu. Ortama uyum sağlamak için herkesle birlikte oturup dizi izledik ve sonra geç oldu uyuduk. Uyumadan önce ben sabah saat 8.30 işe yetişmem gerektiğini ve geç kalmamam gerektiğini söyledim. O da, işe gitmek için ne kadar zaman gerektiğini bildiğini ve hiç merak etmememi söyledi.

Sabah kalktık, yola çıktık ve iki otobüs değiştirmemiz gerekiyordu, daha birinci otobüsteyken saate baktığımda yaklaşık 8.40 geçiyordu, iki gündür süren benim “asabi” durumum daha da alevlendi. “Sen geç kalacağımızı biliyordun, şimdi iş yerinde ne diyeceğim” diye onu suçlamaya başladım. Fakat o anda arkadaşımda sadece merhameti görüyordum, benim daha da fazla geç kalmamam için elinden gelen her şeyi yapıyordu, birinci otobüsten indik ve daha da hızlı yetişmek için ikinci otobüsün yerine dolmuşa binmeyi teklif etti. Ben de dolmuşun pahalı olduğunu söyledim. Ama o benim yerime ücretimi bile ödemeye razıydı. Dolmuştayken, içimdeki asabilik çırpınıyordu, onu suçlamak, kızmak, küsmek istiyordum ama uygulayıcının merhameti karşısında elim kolum bağlıydı ve bu durumum çok kısa bir süre içinde yatıştı ve yok oldu. İçimde onu suçlamak yerine artık şöyle düşünüyorum: Eğer patron işe gelmişse “Her gün gecikmeden erken geliyorum, bu gün ise kusuruma bakmayın geç kaldım” diye söyleyeceğim. Dolmuştan indiğimizde onun merhameti hala ışık saçmaya devam ediyordu, reddetmeme rağmen bana kahvaltı bile aldı, nedense her şeyi kabul ediyordum. Vedalaştık ve ben işe geldiğimde hiç kimse gelmemişti, patronumun da sabah özel işleri çıkmıştı, sanki her şey ayarlanmış gibiydi. Gerçekten de öyleydi, çünkü o sabah her ikimize de bir sınav hazırlanmıştı, kim o sınavı geçti kim geçemedi.

Eğer o sınavla karşılaştığım anda ben de sakin ve merhametli kalmış olsaydım, düşüncelerimi “kontrol” altına almış olsaydım bu kadar “telaş” yaşanmazdı ve ben de sınavı geçmiş olurdum, xinxing’inimi geliştirmiş ve gong’um da yükselmiş olurdu belki. Bazen bunun gibi ufak sınavlardan bile geçemediğimde kendimden utanıyorum, çünkü bu dünyaya gelmeden önce görevimi gerçekleştireceğime dair büyük yemin vererek gelmiştim. Çabalı olmayan uygulayıcı arkadaşlar, haydi birbirimizi destekleyerek hep birlikte daha da çabalı olalım ve görevimizi en iyi şekilde yerine getirelim.