Antik Çin Hikâyeleri: Zehir

Uzun yıllar önce Çin’de Lili adlı bir kız evlenir ve kayınvalidesi de bu yeni çift ile birlikte yaşamaya başlar. Lakin kısa bir süre sonra Lili, kayınvalidesi ile geçinmenin çok zor olduğunu anlar. İkisinin de kişiliği tamamen farklıdır. Bu onların sık sık kavga ederek tartışmalarına yol açar. Bu, Çin geleneklerine göre hoş bir davranış değildir ve çevrenin oldukça büyük tepkisini alır.

Bir kaç ay sonra, bu bitmez tükenmez gelin-kaynana kavgalarından dolayı ev, kocası için çekilmez hale gelmiştir.

Artık bir şeyler yapmak gerektiğini düşünen genç kadın, kasabadaki eski bir baharatçıya koşar ve derdini anlatır.

Yaşlı adam ona bitkilerden özel bir karışım hazırlar ve bunu üç ay boyunca kaynanasının yemeklerine azar azar koymasını ister. Zehir az az verilecek ve böylece gelinin kaynanasını öldürdüğü anlaşılmayacaktı. Yaşlı adam genç kadına kimsenin ve eşinin şüphelenmemesi için kaynanasına çok iyi davranmasını, ona güzel yemekler yapmasını söyler.

Sevinç içinde eve dönen Lili, yaşlı adamın dediklerini aynen uygular. Her gün en güzel yemekleri yapıyor ve kaynanasının yemeklerine azar azar zehri ekliyordu. Kimse şüphelenmemesi içinde kaynanasına çok iyi davranıyordu. Bir süre sonra kayınvalidesi de çok değişmiş, Lili’ye kendi kızı gibi davranmaya başlamıştı. Evde artık barış rüzgârları esiyordu. Genç kadın kendisini ağır bir yük altında hissetti. Yaptıklarından pişman bir vaziyette baharatçının yolunu tuttu ve yaşlı adama şu ana kadar kaynanasına verdiği zehirleri onun kanından temizleyecek bir karışım yapması için yaşlı adama yalvarmaya başladı: çünkü artık kadının ölmesini istemiyordu.

Yaşlı adam, gözyaşları içinde karşısında konuşup duran Lili’ye baktı ve kahkahalarla gülmeye başladı. “Sevgili Lili!” dedi, “Sana verdiklerim sadece vitaminlerdi. Olsa olsa kayınvalideni sadece daha da güçlendirdin, hepsi bundan ibaret. Gerçek zehir ise senin beyninde olandı. Sen ona iyi davrandıkça, o da dağıldı ve yerini sevgiye bıraktı. Böylece siz, gerçek bir ana kız oldunuz” dedi.

Eski bir Çin atasözü şöyle der, “Gül veren elde, gül kokusu kalır. Seven insan, sevgisini insanlara veren insandır.”