Bencillik Tutkumu Bulmak

Bugünler, bencillikle ilgili aşırı derecede takıntılarım olduğunu fark ettim, onlardan en büyük olanı ise gösteriş yapma. Yaklaşık her defa konuşurken veya bir şey yaparken, ilk olarak ondan faydalanabilir miyim ve gösteriş yapabilir miyim diye düşünüyorum. Bunun gibi düşüncem çok sıkça ve ciddi olarak ortaya çıktı. Yüksek sınıfta bir okul arkadaşım laboratuarımda sürekli olarak beni pohpohluyor çünkü pohpohlanmayı seviyorum ve bunu daha önce hiç de fark etmemiştim.

İngilizce okumayı seviyorum, fakat İngilizce okumam sadece kendimi “yüksek” göstermek içindi. Yurtdışına gittiğimde ve bir yabancı uygulayıcı ile karşılaştığımda, ona sadece İngilizce pratik yaptığım biri olarak davrandım. Bunun gibi kirli düşüncemle, ne zaman o kişi ile konuşsam hemen kıskanıyordum.

Takıntılar varken çok berbattır. Kıskançlık takıntısı problem demektir. Herkesin kendi kaderi var, bu yüzden diğerleri neden kıskanacağız ki? Gösteriş yapma niyetiyle de insanlar söylemek istemediği şeyler söylüyorlar ve bunun yüzünden gereksiz problemler yaratılıyor.

Takıntılarım hayatımı berbat hale getirdi. Bir öğrenci olarak, okulda iyi çalışmak benim sorumluluğumdur. Fakat sadece profesörlerin dikkatini çekmek ve mezun olurken fark yaratması için çaba sarf etmek, bu bencilliktir. Aynı zamanda, hiç zaman ve enerji harcamadan her şeyi elde etmeyi istedim. Bu da bencilliğin açık bir göstergesidir. Ödevimi bitirmezsem ve iyice çalışmazsam profesörlerin bir daha bana önem vermeyeceğinden korkuyordum. Eğer onu elde etmek için fazla çalışırsam da, sınırlı zamanımı fazla harcamaktan korkuyordum. Sonuç olarak, her gün kazanç ve kayıt arasında savaştaydım. Ben sürekli olarak kazancımım kayıplarımdan fazla olduğumu hissediyordum. Okuldaki işler yaparken sabrımı kaybediyorum ve kolayca o işi bırakmak istiyorum.

Gerçeği anlatırken, insanların reddetmesinden korkuyordum ve zorluklara dayanmak istemedim. Fakat eğer yapmazsam da Tamamlanmaya ulaşamayacağımdan korkuyordum. Dolayısıyla, hergün rahatsız bir durumdaydım ve sürekli olarak işleri nasıl yaparsam benim için daha iyi olacağını hesaplıyordum. Bunun gibi bir hayat berbat değil mi?

Arkadaşlarımla beraberken sürekli olarak zamanımı boşa harcadığımı hissettim. Belli bir fayda göremezsem, onlara içtenlikle davranmadım. Bir arkadaşım benden yardım istediğinde, çok rahatsız oluyordum ve o kadar işi benim yapmamı beklediğini düşünüyordum. Ben sadece kendi ilgimi çeken şeylere dikkat ediyordum.

Bu takıntılarımı fark ettikten sonra, kendimi sanki bir kafesten kurtulmuş gibi hissediyorum. Kalbim genişledi ve gelecekte bunun gibi meselelerde nasıl davranmam gerektiğini bileceğim.