Yıl sonu sınavına öğrencileri hazırlamak için birkaç gün önce sınıfım için bir uygulama testi hazırladım. Çoğu öğrenci bunu çok ciddiye aldı ve hemen bunun üzerinde çalışmaya başladı. Ancak, sadece bir öğrenci sinirli görünüyordu. Masanın üzerindeki şeylerle oynuyordu. Bir dakika boyunca kalemi hakkında şikayet etti ve sonra bir şeyler silmek için bir silgi aradı. Daha sonra da testte çok fazla soru olduğu için şikayet etti.
Çocuğun yanına gittim ve zamanını harcamaması için onu uyardım. Yine de sallanmaya devam etti ve benim uyarılarımı görmezden geldi.
Sınavın sonunda neredeyse hiçbir soruyu yanıtlamamıştı. Sınav kağıdını aldığımda, ağlamaya başladı ve bağırdı "Öğretmenim ben henüz bitirmemiştim. Lütfen bitirmeme izin verin."
Diğer öğrenciler ona şöyle dedi: "Sınav süresince sen hiçbir şey yapmadın. Şimdi ağlamanın ne faydası var?"
Bu sahne karşısında hayrete düştüm ve o an uyandım. Çocuk test sırasında zamanını boşa harcadı - bu benim uygulama durumumun son zamanlardaki bir yansıması değil mi? Ben sıradan insanların şeyleriyle çok fazla zaman harcadım, Fa çalışmaya tam konsantre olamadım ve her gün belirlenen dört saatte doğru düşünceler göndermede başarısız oldum ve uzun zamandır insanlara gerçekleri açıklamadım. Bu, üç şeyi tam anlamıyla yapmadığım anlamına gelmekteydi.
Ben test kağıdına çok fazla şey yazmayan çocuk gibi değil miydim? Sonunda, ben sadece bu ağlayan çocuk gibi olacaktım. Beni hangi son bekliyor? Derin bir üzüntü hissettim ve ağlasam bile bunları telafi etmek için hiçbir zamanım olmayacaktı.
Aniden, gerçek anlamda acele etmem ve bir Dafa uygulayıcısı olarak yapmam gerekenleri iyi yapmam gerektiğini fark ettim.
Çince metin: http://www.minghui.org/mh/articles/2016/7/25/哭泣的孩子-331250.html
İngilizce metin: http://en.minghui.org/html/articles/2016/8/12/158226.html
* * *
Clearharmony'de yayınlanan tüm makaleleri kopyalayabilir ya da çıktı alabilirsiniz, fakat lütfen kaynak belirtiniz.
devamı ...