Antik Çin Hikâyeleri: Tanrı ve Buda’nın Bakış Açısında En Önemli Şey İnsanın Kalbidir

Antik Çin’in Tang Hanedanlığındaki İmparator Zhongzong’un Shenlong Döneminde (705-707 M.S.), Hubei Eyaletinin Xiangyang şehrinde bir Buda heykeli yapılacakmış. Buda’ya veya Tanrıya inanan birçok kişi heykel için bağışta bulunmuş. İşin koordinatörü onların isimlerini kaydetti ve bu isimler için bir anıt taşı hazırlamayı planladı.

Çok fakir ama bağış yapmak isteyen yaşlı bir bayan varmış. Bu bayanın sadece on sentlik bir demir parası varmış ve bu parayı evlenmeden önce ona annesi vermişti. O, bu parayı 60 seneden uzun bir zamandır saklıyordu ve sahip olduğu tek şey bu paraymış.

Bir Buda heykeli yapılacağı haberini duyar duymaz, bu yaşlı kadın saygılı bir şekilde bu demir parayı alarak uzun bir yol yürüyüp bağış yerine gelmiş. Fakat koordinatör on sent parayı çok az bulmuş ve kayıt yapılamayacağını söyleyerek parayı kabul etmemiş. Yaşlı kadının başka çaresi yokmuş ve Buda heykelini yapmak için metallerin eritildiği kazanın yanına gelmiş. Sağına soluna bakmış ve kimsenin onu görmediği bir anda hemen o on sent parayı kazana atmış. Kadın, kalpten Buda’nın ismini çağırarak kazana saygı ile başını eğerek selamlamış ve oradan ayrılmış.

Birkaç gün sonra, Buda heykelinin yapımı tamamlanmış. Fakat insanlar ona yakında bakarken, o yaşlı bayanın bağışlamak istediği on sent demir paranın tam da Buda heykelinin göğsünde durduğunu fark etmişler. Zengin bir kişi bu on senti gördükten sonra kendini çok rahatsız hissetmiş, onu heykelden çıkartmak istemiş ve bir kişi onu çıkarmış.

Fakat ertesi günü, insanlar tekrar Buda heykeline baktığında, o on sent demir paranın hala heykelin göğsünde durduğunu görmüşler. Bunun üzerine birkaç keşiş, “Bu gerçekten bir mucizedir. Tanrı ve Buda’nın bakışından, en önemli şey kişinin kalbidir. O yaşlı bayanın kalbi çok içten olduğundan bu on sent demir para işte bu kadar önemli bir yerde durmaktadır.” O günden sonra, hiç kimse bir daha o demir parayı çıkarmaya cesaret edememiş ve o para devamlı olarak o Buda heykelinin göğsünde kalmış.

(Taiping Guangji kitabından)