Geleneksel Çin Tıbbı: Tedavi Yöntemleri - Akupunktur (9)

Akupunktur geleneksel Çin tıbbının önemli bir oluşumudur. Başlangıcında yalnızca bir tedavi yöntemi olan akunpuktur, daha sonra giderek tıbbî bir dal oldu. Akupunktur bilimi; akunpuktur teknolojisi, kuralları ve temel kuramını toplayarak inceleyen bir bilimdir.

Eski bir kitapta yazıldığına göre; çok eski geçmişe sahip olan akupunkturun en eski aleti, taştan yapılan iğneler olmuş. Bu tür taş iğneler, yaklaşık 4000 ilâ 8000 yıl önceki Yeni Taş Devri’nde, yani Yu Soyu Topluluğu’nun son döneminde bulunmuş. Çin’de yapılan arkeoloji çalışmalarında da taş akupunktur iğnesi bulunmuştur. Çin’in Chun ve Qiu hanedanlıklarında (M.Ö 770-476 yılları), tıbbın sihri bırakmasından sonra, profesyonel hekimlik ortaya çıktı. “Chunke Zuoshizhuan” adlı eski bir kitapta, akupunkturun kullanım yöntemi anlatıldı.

Savaşan Ülkeler Dönemi’nden Xihan Dönemi’ne kadar (M.Ö 476-25), metalürji teknolojisinin gelişmesi nedeniyle, metal akunpuktur iğnesi de gittikçe yaygınlaştı. Metal iğnenin taş iğne yerine geçmesinden dolayı, akupunkturun kullanımı da artarken, gelişme süreci de hızlandı. Donghan ve Sanguo hanedanlıklarında, akupunkturu iyi bilen birçok tıp uzmanı ortaya çıktı. Bunlardan Huang Pumi’nin yazdığı “Akupunkturla İlgili A ve B Teorisi” adlı kitap, akupunkturu anlatan kapsamlı bir eserdir. Batı ve Doğu Jin ile Kuzey ve Güney Chao hanedanlıklarında (256-589), akunpukturla ilgili eserlerin sayısı belirgin bir şekilde çoğaldı. Bu dönemlerde akupunktur teknolojisi Japonya ve Kore’ye yayıldı.

Sui ve Tang hanedanlıklarında (581-907), akunpuktur özel bir bilim oldu. O zamanların tıp eğitimi kuruluşu olan İmparatorluk Tıp Komiserliği’nde akupunktur eğitimiyle ilgili birim kuruldu. Bundan sonra, akupunktur bilimi sürekli gelişme kaydetti. 16. yüzyılda, akupunktur Avrupa’ya tanıtılmaya başladı. Ancak, Qing hanedanlığında yalnızca ilaç kullanımına önem verildiği, akupunktur küçümsendiği için, akupunktur biliminin gelişmesi engellendi.